1. Η σοβαρότερη επιπλοκή των ενδοσηραγγωδών ενέσεων είναι:

Α. η φλεγμονή στα σηραγγώδη

Β. το αιμάτωμα

Γ. ο πριαπισμός

Δ. η κάκωση της ουρήθρας

Ε. το οίδημα του πέους

 

2. Οι ενδοσηραγγώδεις ενέσεις είναι αποτελεσματικότερες, όταν εφαρμόζονται σε άντρες με:

Α. σακχαρώδη διαβήτη

Β. ίνωση των σηραγγωδών

Γ. μικρού βαθμού αγγειοπάθεια

Δ. υπέρταση

Ε. νευρογενή διαταραχή

 

3. Ο μηχανισμός δράσης της προσταγλανδίνης είναι:  

Α. έμμεσος, αποκλείοντας τους α-αδρενεργικούς υποδοχείς

Β. άμεσος, προκαλώντας χάλαση των λείων μυϊκών ινών

Γ. αναστέλλει τη φωσφοδιεστεράση τύπου 5

Δ. έχει κεντρική δράση

Ε. κανένα από τα ανωτέρω  

 

4. Για την αντιμετώπιση του πριαπισμού ύστερα από ενδοσηραγγώδη ένεση το πρώτο βήμα είναι:

Α. ενδοσηραγγώδης χορήγηση συμπαθητικομιμητικού

Β. αφαίμαξη

Γ. ψυχρά επιθέματα

Δ. επεμβατικός χειρισμός

 

5. Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια των ενδοσηραγγωδών ενέσεων είναι:

Α. ο πριαπισμός

Β. το αιμάτωμα

Γ. το οίδημα

Δ. η πτώση της αρτηριακής πίεσης

Ε. ο πόνος

ΣΤ. αλλεργική αντίδραση

 

6. Οι PDE5i δρουν μέσω:

Α. Της μείωσης της αποδόμησης του cGMP

Β. Της μείωσης της σύνθεσης του ΝΟ

Γ. Της μείωσης των ενδοκυττάριων επιπέδων του cGMP

Δ. Της αύξησης της συγκέντρωσης του ελεύθερου ασβεστίου

 

7. Ένας υπερτασικός ασθενής 50 ετών αναφέρει ότι δοκίμασε έναν PDE5i χωρίς αποτέλεσμα. Το επόμενο βήμα θα είναι:

Α. Αντικατάσταση από άλλο PDE5i

Β. Ενδοσηραγγώδεις ενέσεις

Γ. Λήψη πλήρους ιστορικού για τον τρόπο λήψης του φαρμάκου και τη δοσολογία του

Δ. Άμεση διακοπή της αντιυπερτασικής αγωγής

 

8. Οι 3 διαθέσιμοι PDE5i:

Α. Έχουν παρόμοια κλινική αποτελεσματικότητα

Β. Έχουν παρόμοια φαρμακοκινητικά χαρακτηριστικά

Γ. Έχουν εγκριθεί και για καθημερινή χορήγηση

Δ. Διαφέρουν μόνο ως προς τη μέγιστη συνιστώμενη δόση

 

9. Η χορήγηση των PDE5i:

Α. Πρέπει να γίνεται με προσοχή σε ασθενείς που λαμβάνουν νιτρώδη

Β. Μπορεί να γίνεται ανεξάρτητα της λήψης τροφής

Γ. Πρέπει να γίνεται μέχρι τη μέγιστη ανεκτή δόση, προτού ο ασθενής χαρακτηριστεί ως «μη ανταποκρινόμενος»

Δ. Αντενδείκνυται, όταν ο ασθενής λαμβάνει συγχρόνως αλφουζοσίνη

 

10. Ένας διαβητικός ασθενής 45 ετών, ανταποκρινόμενος αρχικά στη σιλδεναφίλη για περίπου 3 έτη, αναφέρει ότι η στύση του πλέον δεν είναι ικανοποιητική για σεξουαλική επαφή. Το επόμενο βήμα είναι:

Α. Η αύξηση της δόσης μέχρι τα 200mg κατ’ επίκληση

Β. Ο έλεγχος της τεστοστερόνης ορού

Γ. Ο έλεγχος της ρύθμισης του διαβήτη

Δ. Ο έλεγχος της τεστοστερόνης ορού, ο έλεγχος της ρύθμισης του διαβήτη και η επαναχορήγηση της σιλδεναφίλης (100mg)

 

11. Τι προκαλούν τα κρουστικά κύματα στα σηραγγώδη σώματα

Α. Ενεργοποίηση του μονοξειδίου του αζώτου

Β. Ενεργοποίηση του Cgmp

Γ. Αύξηση των λείων μυϊκών ινών

Δ. Νεοαγγείωση των σηραγγωδών  σωμάτων

Ε. Κανένα από τα παραπάνω

 

12. Σε ποιες παθήσεις εφαρμόζονται τα κρουστικά κύματα;

Α. Λιθίαση νεφρού

Β. Χολολιθίαση

Γ. Νόσο Peyronie

Δ. Ισχαιμία μυοκαρδίου

Ε. Όλα τα παραπάνω

 

13. Σε έναν ασθενή που δεν ανταποκρίνεται στους αναστολείς των PDE5, τι αναμένουμε μετά τη θεραπεία με τα κρουστικά κύματα;

Α. Αποκατάσταση της λειτουργίας

Β. Βελτίωση, αλλά ανάγκη συμπληρωματικής χρήσης των PDE5i για λειτουργική στύση

Γ. Όχι κλινικά σημαντική βελτίωση

Δ. Όλα τα παραπάνω είναι εξίσου πιθανά

 

14. Σε έναν ασθενή με μέτρια ανεπάρκεια των σηρραγωδών αρτηριών, τι αναμένουμε μετά τη θεραπεία με τα κρουστικά κύματα;

Α. Αποκατάσταση της λειτουργίας

Β. Βελτίωση, αλλά ανάγκη μόνιμης χρήσης των PDE5 για λειτουργική στύση

Γ. Όχι κλινικά σημαντική βελτίωση

Δ. Όλα τα παραπάνω είναι εξίσου πιθανά

 

15. Σε ασθενή 67 ετών, υπερτασικό με από 5 ετίας στυτική δυσλειτουργία συνταγογραφήθηκε σιλδεναφίλη 100mg. Ο ασθενής έλαβε τις ταμπλέτες σε 10 διαφορετικές περιπτώσεις πάντα με άδειο στομάχι και τουλάχιστον 1 ώρα πριν από τη σεξουαλική επαφή. Σε 5 από τις 10 περιπτώσεις, η στύση από άποψη σκληρότητας και διάρκειας ήταν ικανοποιητική. Σε άλλες 2, η στύση ήταν ικανή για διείσδυση, χωρίς όμως ικανοποιητική διάρκεια, και στις υπόλοιπες 3 υπήρχε διόγκωση του πέους που δεν ήταν όμως αρκετή για διείσδυση. Ο ασθενής αυτός θεωρείται ότι:

Α. Ανταποκρίνεται στη θεραπεία με σινδεναφίλη

Β. Δεν ανταποκρίνεται στη θεραπεία με σινδεναφίλη

 

16. Σε προοπτική, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, διασταυρούμενου σχεδιασμού κλινική μελέτη, έχει φανεί ότι η προσθήκη PGE‐1 ενδοσηραγγωδώς κάθε 2 εβδομάδες σε ασθενείς με μερική ανταπόκριση ακόμη και στη μέγιστη δόση σιλδεναφίλης βελτιώνει σημαντικά το IIEF‐EF σκορ σε ποσοστό:

Α. 15%

Β. 65%

Γ. 25%

Δ. 30%

 

17. Απαντήστε στο σωστό

Α. Οι ενδοπεϊκές ενέσεις πετυχαίνουν μεγάλο ποσοστό αποτελεσματικότητας και μεγάλο ποσοστό ικανοποίησης

Β. Οι ενδοπεϊκές ενέσεις πευχαίνουν μεγάλο ποσοστό ικανοποίησης αλλά μεγάλο ποσοστό απόσυρσης

Γ. Ο πριαπισμός εμφανίζεται στο 20% των ασθενών με ενδοπεϊκές ενέσεις

Δ. Η ίνωση σηραγγωδών εμφανίζεται συχνότερα, όταν στο μείγμα υπάρχει και παπαβερίνη

 

18. Απαντήστε στο σωστό

Α. Το ποσοστό λοίμωξης σε ενδοπεϊκές προθέσεις είναι 20%

Β. Η πρόθεση με αντιβιοτική επικάλυψη έχει απόλυτη ένδειξη σε σακχαροδιαβητικούς ασθενείς

Γ. Η αντιβιοτική επικάλυψη δεν εμποδίζει τη δημιουργία biofilm στην πρόθεση

 

19. Απαντήστε στο σωστό

Α. Η πρόθεση εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό ικανοποίησης για τον σύντροφο

Β. Η πρόθεση έχει ποσοστό επιδιόρθωσης‐επανεπέμβασης >30% στα πρώτα 5 έτη

Γ. Η αντιβιοτική επικάλυψη δεν μειώνει τον κίνδυνο λοίμωξης

Δ. Η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης αντενδεύκνυται σε σακχαροδιαβητικούς ασθενείς

 

 

20. Ποιο από τα παρακάτω είναι απαραίτητο, για να υπάρξει στύση;

Α. Σεξουαλική διέγερση

Β. Επικοινωνία ανάμεσα στα νεύρα του εγκεφάλου και τα νεύρα του πέους

Γ. Χάλαση των αιμοφόρων αγγείων που τροφοδοτούν το πέος

Δ. Όλα τα παραπάνω

 

21. Όλα τα παρακάτω φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν στυτική δυσλειτουργία ως ανεπιθύμητη ενέργεια, εκτός από:

Α. Αντιυπερτασικά

Β. Αντιμυκητιασικά

Γ. Ηρεμιστικά

Δ. Αντιισταμινικά

 

22. Ποιος ορμονικός προσδιορισμός δεν είναι απαραίτητος για την εκτίμηση της στυτικής δυσλειτουργίας;

Α. ACTH

Β. Προλακτίνη

Γ. TSH

Δ. Τεστοστερόνη

 

23. Τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας δρουν, αναστέλλοντας τη δράση της PDE5, η οποία είναι υπεύθυνη για:

Α. Αποδόμηση της τεστοστερόνης

Β. Διάσπαση του κυκλικού GMP στο πέος

Γ. Αποδόμηση του NΟ στο πέος

Δ. Τίποτε από τα παραπάνω

 

24. Ένας υπερτασικός άντρας 50 ετών επισκέπτεται τον Ουρολόγο λόγω στυτικής δυσλειτουργίας. Δοκίμασε ένα αναστολέα της PDE5 χωρίς αποτέλεσμα. Το επόμενο βήμα πρέπει θα είναι:

Α. Να χρησιμοποιήσει έναν άλλο αναστολέα της PDE5

Β. Να προχωρήσει σε ενδοσηραγγώδεις ενέσεις

Γ. Να ελεγχθεί λεπτομερώς ο τρόπος λήψης του φαρμάκου και η δοσολογία του

Δ. Να σταματήσει αμέσως την αντιυπερτασική αγωγή

 

25. Ποιοι παράγοντες συμβάλλουν στην εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας;

Α. Κατάθλιψη και ανεργία

Β. Υπέρταση και καρδιοπάθειες

Γ. Διαβήτης

Δ. Όλα τα παραπάνω

 

26. Ποια από τις παρακάτω καταστάσεις μπορεί να σχετίζεται με φυσιολογική στυτική λειτουργία:

A. ήπια αρτηριακή ανεπάρκεια με φυσιολογικό μηχανισμό φλεβικής σύγκλεισης

Β. σοβαρή αρτηριακή ανεπάρκεια με φυσιολογικό μηχανισμό φλεβικής σύγκλεισης

Γ. φυσιολογική αρτηριακή ροή με ανεπάρκεια στο μηχανισμό φλεβικής σύγκλεισης

Δ. όλα τα παραπάνω

 

27. Ποια απο τα παρακάτω παίζουν ρόλο σε μία φυσιολογική στύση;

Α. αιμοδυναμική σηραγγωδών σωμάτων

Β. μηχανικές ιδιότητες ιστών

Γ. γεωμετρία πέους

Δ. όλα τα παραπάνω

 

28. Γιατί η χάλαση λίγων μυϊκών ινών των σηραγγωδών προκαλεί στύση;

Α. γιατί τα δύο σηραγγώδη επικοινωνούν

Β. γιατί υπάρχουν οι χασμοσύνδεσμοι μεταξύ λείων μυϊκών ινών

Γ. γιατί το φάρμακο διαχέεται

Δ. κανένα από τα παραπάνω

 

29. Τι τιμές PO2 στο πέος είναι αναγκαίες για την επίτευξη στύσης;

Α. <20mmHg

Β. 40-50mmHg

Γ. 60-70mmHg

Δ. >80mmHg

                                                                                                                                                                        

Σωστές απαντήσεις

1 Γ	9 Γ	17 Δ	25 Δ
2 Ε	10 Δ	18 Β	26 Α
3 Β	11 Δ	19 Α	27 Δ
4 Β	12 Ε	20 Δ	28 Β
5 Ε	13 Β	21 Β	29 Δ
6 Α	14 Δ	22 Α
7 Γ	15 Α	23 Β
8 Α	16 Β	24 Γ